Aile ve Çift Terapisi Nedir?

Aile ve çift terapisi, romantik ilişkilerdeki bireylerin veya aile bireylerinin yaşadığı sorunları anlamak, çözmek ve ilişkilerini güçlendirmek amacıyla yapılan terapi sürecidir. Bu terapi türünde, bireylerden çok ilişkinin dinamikleri merkeze alınır.
Amaç, çiftin veya ailenin daha sağlıklı iletişim kurması, duygusal bağlarını güçlendirmesi ve birlikte çözüm yolları geliştirmesidir.

Diğer Terapi Ekollerinden Farkı Nedir?

Bireysel terapide odak bireyin iç dünyasıdır. Aile ve çift terapisinde ise bireylerin birbirleriyle olan ilişkileri ve etkileşim biçimleri ön plandadır.
Sistemik bakış açısı: Aile ve çift terapisi genellikle “sistemik” bir yaklaşıma sahiptir; yani kişiler tek başına değil, bir bütünün parçası olarak değerlendirilir.
Tarafsızlık ilkesi: Terapist, taraf tutmaz; her bireyin duygularını ve ihtiyaçlarını anlamaya çalışır.
Dinamik süreç: Çoğu zaman bireylerin çocukluk deneyimleri, bağlanma biçimleri ve geçmiş yaşantıları da ele alınır; ancak bunlar ilişkinin bugünkü işleyişini anlamak için değerlendirilir.

Hangi Durumlarda Kullanılır?

Sürekli tekrarlayan tartışmalar, kırgınlıklar ve iletişim sorunları
Güven kaybı, kıskançlık gibi ilişkiyi sarsan olaylar
Evlilik öncesi karar süreci veya evliliğe hazırlık
Aile bireyleri arasında yaşanan kuşak çatışmaları
Boşanma süreci veya sonrası uyum sorunları
Aile içinde yaşanan yas, travma, hastalık gibi zorlayıcı yaşam olayları vb.

Seanslar Nasıl İşler?

– İlk görüşme: Genellikle her bireyin duygularını ifade edebileceği bir ortam sağlanır. Sorunlar belirlenir ve terapi hedefleri netleştirilir.
– Düzenli seanslar: Haftada bir veya iki haftada bir yapılır. Seanslar yaklaşık 50 dakika sürer.
– Bazen bireysel görüşmeler de yapılabilir, ancak odak yine ilişki üzerindedir.
– Gizlilik ve saygı esas alınır. Her bireyin duygularına yer verilir, suçlama veya yargılama değil, anlama temelli bir yaklaşım benimsenir.
– Terapi süreci her çifte/aileye göre değişir. Kimi zaman birkaç ay, kimi zaman daha uzun sürebilir.

Sonuçları ve Faydaları Nelerdir?

İletişim becerileri gelişir: Taraflar birbirini daha iyi duymaya ve anlamaya başlar.
Empati artar: “Ben” dilinden “biz” diline geçiş sağlanır.
Sorunlar daha yapıcı şekilde çözülür: Tartışmalar azalır, iş birliği artar.
Duygusal bağ güçlenir: Güven, saygı ve bağlılık yeniden inşa edilir.
Ebeveynlik becerileri desteklenir: Çocuklara karşı daha tutarlı ve sağlıklı bir yaklaşım geliştirilir.
Bireysel farkındalık artar: Terapi sırasında kişi kendini ve ilişki içindeki rolünü daha net görür.
Bazı durumlarda terapi, sağlıklı bir şekilde ayrılmayı da içerebilir; bu da sürecin önemli bir kazanımıdır çünkü saygılı ve yapıcı bir kapanış sağlanmış olur.